Istnieje wiele powodów, dla których kobiety noszą dziś szpilki. Dzięki nim podkreślają swój strój i zgrabną sylwetkę lub dodają sobie kilka centymetrów wzrostu. Co ciekawe, wspomniane buty służyły kiedyś zupełnie innym celom.
W XV wieku nosili je perscy żołnierze podczas jazdy konnej, by ich stopy lepiej pasowały do strzemion. Ten trend został przejęty przez Europejczyków w XVII wieku. Arystokraci nosili je, by wyglądać na wyższych i groźniejszych.
Początkowo szpilki nosili przede wszystkim jeźdźcy. Kiedy żołnierz stał w strzemionach, wysoki obcas pomagał mu ustabilizować pozycję. Dzięki temu mógł skuteczniej strzelać z łuku. Obcasy do Europy Zachodniej przywiózł Pers Shah Abbas, który miał wówczas największą kawalerię na świecie. Arystokracja postrzegała jego buty jako symbol władzy i męskości, dlatego szybko zaprojektowała dla siebie podobne. Wysokość obcasa podkreślała pozycję w społeczeństwie.
Mniej więcej w tym samym czasie kobiety również zaczęły nosić buty na obcasie, nie w celach modowych, ale praktycznych. Wykonane z korka lub metalu obcasy miały je chronić przed błotem i brudem. Cieszyły się dużą popularnością w Wenecji i Hiszpanii. Także u kobiet wysokość obcasa bezpośrednio odpowiadała miejscu w społeczeństwie.
W 1673 roku król Ludwik XIV wprowadził na francuski dwór buty z czerwonymi obcasami i czerwoną podeszwą, które nosić mogli jedynie jego dworzanie. Obcasy w Wersalu były ważnym symbolem statusu, posiadała je tylko szlachta. Później ten zwyczaj został przejęty przez członków rodzin królewskich w całej Europie.
Chińskie wiązanie stóp, praktyka, która w dużej mierze wymarła na początku XX wieku, zaowocowała chodem podobnym do tego, które przyjmuje się podczas noszenia szpilek. Pomimo bolesnych deformacji, ciało z czasem dostosowywało się do ograniczeń związanych z małymi, wąskimi stopami.
Pierwszy odnotowany przypadek noszenia butów na wysokim obcasie przez kobietę dotyczył Catherine de Medici w XVI wieku. Miała około 150 cm wzrostu i podobno chciała wyglądać na wyższą na swoim ślubie. Do tego czasu w XVI-wiecznej Europie panie nosiły buty na platformach sięgających nawet 60 cm.
Platformy pojawiły się wcześniej niż buty na obcasach. Niestety wiele pań się na nich przewracało. Doprowadziły też do wielu poronień, dlatego wprowadzono zakaz ich noszenia. Szewcy wycięli przód platformy i stworzyli wysoki obcas, który był bezpieczniejszy i bardziej wytrzymały.
Damskie obcasy powróciły w epoce wiktoriańskiej, głównie za sprawą nowej technologii. Skonstruowanie maszyny do szycia pozwoliło na staranne przymocowanie cholewki do podeszwy butów. Łagodnie zakrzywione podbicie podkreślało kobiecość i wyrafinowanie. To właśnie wtedy, pierwszy raz w historii, obcasy zarezerwowano dla pań.
Ważną rolę w stylu europejskich kobiet odegrała fotografia. Pierwsi twórcy “francuskich pocztówek”, na których przedstawiano nagą kobietę w szpilkach, doszli do wniosku, że wysokie obcasy są seksowne.
Z czasem trend dotarł do Hollywood. Wielkie gwiazdy, w tym Betty Grable i Marylin Monroe, nosiły szpilki w filmach i na zdjęciach glamour. W rezultacie zwyczajne kobiety również starały się naśladować ich styl. Popyt na szpilki wzrósł i trafiły do lokalnych luksusowych sklepów. Roger Vivier, projektant butów dla Christiana Diora, stworzył najwyższe i najcieńsze szpilki na początku lat pięćdziesiątych – nazwał je sztyletami. Używał solidnych tworzyw sztucznych, by zapewnić butom wytrzymałość. Z kolei luksusowe materiały podkreślały niebanalny styl.
Fot. Alexandra Maria/Pexels
